Juliusz Słowacki

Urodził się w 1809 roku i zmarł w 1849 roku. Jest to jeden z najbardziej znanych polskich poetów, dramatopisarzy. Słowacki jest zaliczany do wybitnych twórców romantycznych i nazywany obok A. Mickiewicza oraz Z. Krasickiego – „wieszczem narodowym”.

W latach 1825 – 1828 studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim. W 1829 roku wyjechał do Warszawy i tam podjął pracę, jako aplikant w komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W 1831 roku był zatrudniony w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego. Następnie wyjechał do Drezna, skąd udał się w roli kuriera dyplomatycznego do Londynu i Paryża, gdzie osiadł na stałe po zakończeniu misji.

W okresie 1832-1836 przebywał w Genewie, ten pobyt miał wpływ na jego twórczość, np. poemat miłosny w Szwajcarii (wydany w 1839 roku). W 1836 wyjechał do Włoch, a później do Grecji, Egiptu i Palestyny (podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, 1836-1839, wydanie pośmiertne w całości 1866). W 1838 roku wrócił do Paryża. Poeta zmarł na gruźlicę i został pochowany na cmentarzu Montmartre. W 1927 roku jego prochy zostały przywiezione do kraju i złożone obok Mickiewicza w krypcie na Wawelu.

Do wielkich dramatów Słowackiego zaliczają się: „Kordian” (1834), „Horsztyński” (1835, wydanie pośmiertne 1866), „Balladyna” (1839), „Fantazy” (wydany 1866), „Mazepa” i „Lilla Weneda” (1840), „Ksiądz Marek” (1843), „Sen srebrny Salomei” (1844), „Zawisza Czarny” (1844-1845, wydany 1908), „Samuel Zborowski” (powstał zapewne 1845, wydanie całości 1903), parafraza Księcia niezłomnego P. Calderona (1844).

Poematy: „Anhelli” (1838), „Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle” (wydane anonimowo 1839), „Ojciec zadżumionych” i „Wacław” zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. „Trzy poema” (1839). Nieukończony poemat dygresyjny „Beniowski” (pieśń 1-5, 1841, pieśń 6-10 w tomie 2 Pism pośmiertnych, 1866).